Հանրային խորհրդի նախկին անդամ, կառավարման փորձագետ Հարություն Մեսրոբյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է․
«Օգոստոսի 3-ին ՖԲ-ում տեղադրեցի «ԿՈՇԿԱԿԱՐԻ ԳԼՈՒԽ ԳՈՎԱԼԸ ՄԻՆՉԵՎ ԿՈՇԻԿ ԿԱՐԵԼՆ Է» վերնագրով նյութը` վերաբերող Երևանում տիրող խայտառակ վիճակին, իսկ այսօր վերջնականապես պարզ դարձավ, որ քաղաքապետարանի հերթական չինովնիկը (տվալ դեպքում` գլխավոր ճարտարապետը) մեծ պարգևատրմամբ հրաժեշտ տվեց իր «քրտնաջան» պաշտոնավարմանը...
«Փայլուն» ավանդույթ է ձևավորվել Երևանի քաղաքապետարանում` չինովնիկները պաշտոնավարման սկզբում «Նյու Վասյուկի»-ի (Нью-Васюки) ոճի շռնդալից խոստումներով մամլո ասուլիսներ են հավաքում, ինչի դիմաց, փաստորեն, հետագայում բոլ-բոլ պարգևատրվում, իսկ հետո, լավագույն դեպքում 0-ական արդյունքով, սուսուփուս, էլ ավելի բոլ-բոլ պարգևատրմամբ անհետանում: Եվ «տղերքի» համար գոյություն չունի ոչ մի հրապարակային պատասխանատվություն, անգամ հաշվետվություն կատարված Չաշխատանքների վերաբերյալ...
Եթե շարունակվի նման «կառավարումը» և պատասխանատվության կանչելու փոխարեն պարգևատրումներ տրվեն, ստիպված ենք պարբերաբար հիշել Հ. Թումանյանի նամակի տողերը, գրված Ա.Իսահակյանին 1921թ.-ին. «Ես չեմ ուզում և չեմ կարող երկար ու բարակ գրել մեր երկրից, թեև դու հարցնում ես։ Կարճ ասեմ. մենք թե՛ դրսից, և թե՛ ներսից քանդեցինք մեր երկիրը։ Գլխավորապես մենք։ Մենք եմ ասում, և սրա մեջն է ճշմարտությունը։ Մի մասը խաչագող սրիկաներ, մի մասը գողեր ու ավազակներ, մի մասը ապիկար թշվառականներ, և չերևաց մի բազմություն, գոնե մի խմբակ, որ վերածնվող երկրի շունչը ու բարոյական կարողությունը հայտնաբերեր։ Էսքան աղետների ու պարտությունների մեջ ո՛չ մի մեղավոր չերևաց, ո՛չ ոք ոչ պատասխանի կանչվեց, ոչ պատասխան տվեց»։
Վերջում հիշեցնեմ նույն օգոստոսի 3-ի ՖԲ-ի իմ գրառման միայն վերջաբանը․ «Այդպես է լինում, երբ վեհ-վեհ պոռոտախոսությամբ իշխանության են գալիս սովորական «մեսչյանկայի» (мещанка) հոգեբանությամբ «դեմքեր»...»։
