Աժ մեծամասնությունը և իրենց կողմից ընտրված վարչապետը սկսել են պատեհ ու անպատեհ առիթներով կրկնել, որ իրենք լեգիտիմ իշխանություն են ու ունեն հանրության վստահությունը։ Շատերն այդ հայտարարություններին լուրջ են վերաբերվում, որովհետև չգիտեն "լեգիտիմ" ու "օրինական" եզրերի տարբերությունը։ Դա նաև ԱԺ վարչեպետին ու ԱԺ մեծամասնության անդամներին է վերաբերվում։
Մի կողմ թողնենք անհարկի նման պնդումների հոգեբանական պատճառները, այլ հասկանանք "լեգիտիմ" ու "օրինական" հասկացությունների տարբերությունը։
Այս իշխանությունն իրոք օրինական է, որովհետև ոչ ոք կասկածի տակ չի դրել ընտրությունների օրինական լինելը, սակայն "լեգիտիմ" լինելն բոլորովին այլ բան է։
Անօրինական իշխանությունը կարող է որոշ ժամանակ անց իրեն այնպես դրսևորել, որ ժողովրդի մեծամասնությունը սկսի նրանց կառավարությանը հավանաություն տալ, այսինքն այդ իշխանությունն ունենա բարձր լեգիտիմության աստիճան, և հակառակը, օրինական իշխանությունն կարող է իրեն այնպես վատ դրսևորի, որ որոշ ժամանակ անց հանրության մեծամասնությունը հիասթափվի ու դեմ դառնա նրան, այսինքն այդ իշխանության լեգիտիմության աստիճանը դառնա շատ ցածր։
"Լեգիտիմությւոնը" հարափոփոխ հասկացություն է և կախված նրանից, թե կոնկրետ այդ պահին իշխանության ռեյտինգն որքան է, դրանով էլ որոշվում է տվյալ պահին իշխանության լեգիտիմության աստիճանը։ Պարզ ասած, լեգիտիմության աստիճանը տվյալ պահին տվյալ իշխանությանը հավանողների քանակից է կախված։
Անենք հետևություն, գործող իշխանությունը օրինական է, սակայն նրա լեգիտիմության աստիճանը կորոշվի ՍԴ հանրաքվեի ժամանակ։ Եթե հանրաքվեին Ոչ ասվի, ապա գործող կառավարությունն ունի ցածր լոգիտիմության աստիճան ու պետք է հեռանա, և՝ հակառակը։
Դա ուղիղ ժողովրդավարության ուղիղ դրսևորում կլինի, ինչպես նաև պառլամենտական կառավարմանը բնորոշ դրսևորում։
