Հոգեբանության մեջ բացահայտված մի երևույթ կա։ Մարդկանց հեշտ է միավորել թշնամու դեմ՝ միասնության համար թշնամու կերպար է պետք։ Մյուս կողմից, կոլֆտիկտի մեջ գտնվող հասարակությունը հեշտ կառավարվող է։ Բացասական էմոցիաների միջոցով ավելի հեշտ է վերահսկել մարդկանց, քան դրական նպատակների շուրջը համախմբելով։
Պարզունակ ավանտյուրիստներն արդյունքի հասնելու համար ընտրում են հեշտ ճանապարհը։ Պոզիտիվ նպատակների համար մարդկանց կարող են համախմբել ավելի բարդ ու խորը պատկերացումներ ունեցող անձինք։
Իշխանություն դարձած ապաքաղաքական զանգվածին թշնամի է պետք, այլ կերպ իրենց ներկայիս կարգավիճը հիմնավորել չեն կարող՝ իրենց գոյությունը դառնում է անիմաստ։ Միայն գործող վարչապետն է կարող նրանց տալ ու պահպանել այն, ինչն ունեն, այսինքն ապահովել հասարակության պառակտումը։
Առանց թշնամանքի գոյության գործող կառավարությունը կտապալվի, իսկ գործող խորհրդարանը՝ կփլուզվի, որովհետև բացի Ընդդեմից, որևէ Հանուն գաղափար չունեն։ Երբ փոխադարձ ատելության դոզան նվազում է, Նիկոլի մոտ պանիկա է սկսվում։ Նա պետք է միշտ մի նոր օբյեկտ գտնի, որին պետք է մերժել։
Բավական է, որ մենք դադարենք միմյանց ատել, միանգամից քաղաքական խորքային փոփոխություններ կսկսվեն ու ոչ մի Գրիչ, ոչ մի Լայվ չի փրկի գործող իշխանությանը՝ անգամ խոսելու թեմա չեն ունենա։
