Հայաստանի բադմինթոնի հավաքականի առաջատար մարզուհի Լիլիթ Պողոսյանը շուրջ 3 տարի առաջ, պայմանագիր ստորագրելով Եվրոպայի կոնֆեդերացիայի հետ, մեկնեց Դանիա՝ սպորտային երազանքի հետևից. հայ մարզուհին հնարավորություն ստացավ ավելի հաճախ պրոֆեսիոնալների հետ մրցելու, տարվա կտրվածքով մի շարք  միջազգային մրցաշարերի մասնակցելու և շարունակ կատարելագործվելու: Լիլիթն այս տարվա ապրիլին պետք է մասնակցեր Կիևում կայանալիք Եվրոպայի առաջնությանը, սակայն վնասվաքծը խանգարեց:

Այժմ հայ մարզուհին Երևանում վերականգնողական շրջան է անցնում: Մարտի 8-ի խորհրդանշական տոնին Անկախի հետ զրույցում Լիլիթը խոսում է  դժվարություններից չխուսափելու, երբեք չնահանջելու, միշտ առաջ շարժվելու, աննշան թվացող երևույթները գնհատել կարողանալու և ուրախ ապրելու մասին:  

-Լիլիթ ջան, վնասվածքի ապաքինման համար որքա՞ն ժամանակ կպահանջվի, ո՞ր փուլում եք հիմա:

-Վնասվածքս աքիլլեսյան ջլի հետ է կապված՝ խորը բորբոքում, որն արդյունք է ծանրաբեռնվածության ու երկու անգամ մասնակի կտրվածքներ ստանալու: Ժամանակի ընթացքում ուշադրություն չդարձնելու հետևանք էր: Երկար ժամանակ է, ինչ խանգարում էր լիովին մարզվել ու հանդես գալ մրցաշարերին, բայց, քանի որ նախ եվրոպական խաղերի որակավորման համար էի պայքարում, հետո՝ Տոկիո-2020-ի, ժամանակ չէի գտնում վնասվածքից ապաքինվելու համար: Լիովին ապաքինվելու համար ամենաքիչը 3 ամիս դադար է պետք: Իմ դեպքում՝ մինչև 5-6 ամիս:  

Հիմա Երևանում եմ, դեկտեմբերին եմ վերադարձել: Աշխատում եմ ամերիկահայ սպորտային բժիշկ Նիք Թավուկչյանի հետ: Նա ինձ համար մարզումների ծրագրեր է կազմում ու, չնայած նրան, որ նա ԱՄՆ-ում է բնակվում, բոլոր քննարկումներն ու խորհրդակցություններն օնլայն ենք իրականացնում: Հիմա միայն մարզասրահում են մարզումներս, աշխատում եմ մկանների ու ջլի ամրացման վրա, կամաց-կամաց ավելացնում ենք ծանրաբեռնվածությունը: Ի դեպ, Նիքն ԱՄՆ-ում հիմնել է հայ-ամերիկյան սպորտային բժշկության կոալիցիան (Armenian-American Sport Medicine Coalition), որի շրջանակներում Հայաստանում սեմինարներ են իրականացնում սպորտային բժշկության զարգացմանը նպաստելու համար:  

-Ափսոս, որ այս տարի Եվրոպայի առաջնությանը չեք մասնակցի. այլ մրցաշարեր սպասվու՞մ են:

-Ես էլ եմ իսկապես ափսոսում, որ չեմ մասնակցի ԵԱ-ին: Մրցաշարերի պլաններ դեռ չունենք: Կենտրոնացած ենք միայն վերականգնման վրա, հետո կվերադառնամ կորտ ու 1-2 ամիս կմարզվեմ և նոր միայն կպլանավորենք մրցաշարերս:  

-Սպորտում լինում են չնախատեսված պահեր. ինչպե՞ս հաղթահարել, առաջ շարժվել և հաստատուն քայլերով գնալ դեպի նպատակ:

-Շատ են լինում այդպիսի պահերը, բայց իմ կարծիքով դրանք ամենակարևոր ու շրջադարձային իրադարձություններն են ամեն մարզիկի կյանքում: Դրանից հետո կա՛մ ավելի լավը կդառնաս ու կշարունակես զարգանալ կյանքում ու սպորտում, կա՛մ աստիճանաբար կկոտրվես ու ի վերջո կդադարես աշխատել դեպի նպատակդ: Իմ դեպքում ամեն ինչ շատ պարզ է՝ աշխատել ինքս ինձ վրա՝ չթողնելով, որ բացասական մտքերն ինձ հաղթեն: Ու իսկապես, երբ կենտրոնանում եմ լավի, դրականի ու ամենօրյա փոքր հաղթանակների վրա, ոչ մի բան չի կարող ինձ կոտրել: Մտքերս ճիշտ կառավարելու դեպքում ամեն մի անհաջողությունից հետո վերադառնում եմ ավելի ուժեղ:  

-Ընթացքում գարնանային մեկամսյակն է. թյուր կարծիք կա, որ սպորտը զրկում է կնոջը կանացիությունից: Ձեր նբագեղությամբ ու ժպիտով կոտրում եք բոլոր կարծատիպերը:  

-Ցավոք, կա նման կարծիք, ինչ խոսք: Որոշ չափով կարելի է համաձայնել. իհարկե սպորտաձևից էլ է կախված, բայց ամենից շատ՝ մեզնից: Քիչ չեն օրինակները, երբ սպորտում աղջիկները ցույց են տալիս իրենց ուժեղ կողմը, իսկ սպորտից դուրս՝ ավելի խնամված տեսքով, դիմահարդարումով ու գեղեցիկ սանրվածքով ոչնչով չեն տարբերվում մյուս աղջիկներից: Իմ կարծիքով՝ սպորտում տարբերվող ու կարծրատիպեր կոտրող կանացիություն կա:  

-Սպորտն ունի բազմաթիվ դժվարություններ, բայց և դրական կողմեր մասնավորապես Ձեր  մարզաձևի մասին կխոսե՞ք:

-Կոնկրետ ինձ համար՝ Հայաստանում մարզվողների բացակայության խնդիրն է: Երկար ժամանակ առաջ չէի գնում, որովհետև չկան բարձր մակարդակի խաղացողներ, որոնց հետ մարզվելով ինքս էլ կուժեղանամ: Մյուս խնդիրները կամաց-կամաց լուծվում են մեր ֆեդերացիայի ջանքերով, ինչը շատ գովելի է: Դրսից հետևում եմ հայկական բադմինթոնի հաջողություններին ու մեծ հպարտություն եմ զգում: Դանիայում բադմինթոնի հետ կապված դժվարություններ չկան. եթե առողջ ես ու վնասվածք չունես, ապա կատարյալ միջավայր կա սպորտում զարգանալու համար: Դրական կողմերից է այն, որ ամբողջ աշխարհով հիանալի ընկերներ եմ ձեռք բերել, ապրել տարբեր մշակույթներում ու զարգացել որպես անհատականություն:  

-Պրոֆեսիոնալ սպորտին զուգահեռ բարձրագույն կրթություն եք ստացել՝ սովորելով Վ. Բրյուսովի անվան պետական համալսարանում: Ձեր օրինակով փաստում եք, որ հնարավոր է ցանկության դեպքում ամեն բան համատեղել:

- Սպորտն ու կրթությունը համատեղելն իմ ամենամեծ հաղթանակներից եմ համարում: Կարողացա կոտրել այն կարծրատիպը, որ դրանք անհամատեղելի են: Լավ հիշողություններ ունեմ համալսարանական տարիներից: Ծիծաղելի էր, որ դպրոցական օրագիր էի պահում. օգնում էր ավելի կազմակերպված լինել: Նույնիսկ արտերկրում մրցաշարերի ժամանակ դասերս տանում էի: Բայց ամենից շատ կարևորում եմ այն, որ դրանով ինքս ինձ ապացուցեցի, որ ես կարող եմ ցանկացած ծանր իրավիճակից դուրս գալ որպես հաղթող:  

-Այժմ բնակվում եք արտերկրում. չեք վախեցել գնալ, հայտնվել անծանոթ մի վայրում Ձեր նպատակի իրականացման ճանապարհին: Լավագույն օրինակ եք ծառայում երազանք ունեցող, սկսնակ մարզուհիների համար:

-Դանիա տեղափոխվելուց հետո կյանքս լիովին փոխվեց: Առաջին անգամ էի մենակ ապրում, մենակ ճանապարհորդում: Վախ կար, բայց գիտեի, որ հետագայում ափսոսալու եմ այդ հնարավորությունից չօգտվելու համար: Ոչ մի կաթիլ չեմ ափսոսում, որ գնացել եմ այդ քայլին: Զարգանում եմ թե՛ որպես մարզիկ, թե՛ որպես հայ ու թե՛ որպես մարդ: Ինքս իմ բնավորության մեջ շատ բաներ եմ բացահայտել դրսում ապրելով:  

-Ընթացքում գարնանային մեկամսյակն է. սիրով շնորհավորում ենք:

-Շնորհակալ եմ: Կանանց ու աղջիկներին ցանկանում եմ շատ սեր ու իրական սեր, առանց բռնության ու առանց խտրականության: Սեր, որ չի սկսում մարտի 8-ով ու ավարտվում ապրիլի 7-ով, այլ տարիների ընթացքում միասին թիմ կազմելով ու միասին նպատակների հասնելով: Բայց ամենից առաջ՝ սիրենք ինքներս մեզ ու ամեն հնարավորության դեպքում ճանապարհորդենք՝ սիրելով կյանքն ու ապրելով փոքր պահերը: