Հայաստանն ապրում է կեղծ օրակարգով։ Մեկը մի քար է գցում ձորը, հետո հարյուր խելոք հավաքվում են ու փորձում քարը ձորից հանել։
Աշխատանքային այդ ռեժիմը ձեռնտու է միայն մեկ մարդու։ Հետևաբար՝ պետք է այն փոխել։ Պատկերավոր ասած՝ ոչ թե պետք է ձորը գցած քարի հետևից գնալ, այլ քարը գցողին նետել ձորը ու հավաքել բոլոր քարերը, այսինքն՝ հասարակական–քաղաքական դաշտ բերել նոր օրակարգ։
Այդ նոր օրակարգում շատ առարկայական կետեր են՝ 1. սոցիալ–տնտեսական վիճակ, 2. անվտանգություն, 3. բարոյահոգեբանական մթնոլորտ, 4. պետական կառավարման որակ։
1.Բարեկեցություն
Մարդկանց առաջին հերթին հետաքրքրում է իրենց կյանքի որակը, ինչը բնական է։ Այդ առումով բազմաթիվ խնդիրներ կան ու դրանք է՛լ ավելի են խորանալու։ Ուստի՝ խնդիրների վերհանում և լուծումներ։
2.Անվտանգություն
Անվտանգության մասով խնդիրների ու լուծումների փաթեթը առավելապես վերնախավային հետաքրքրություն են ներկայացնում, բայց անհրաժեշտ են, որպեսզի պարզ դառնա գործող իշխանության ու դրա այլընտրանքի հսկայական տարբերությունը։
3.Թույնի մթնոլորտ
Հայաստանում ատելության խոսքը գալիս է վերևից։ Այն պետական քարոզչության գործիք է դարձել։ Այդ մթնոլորտում ո՛չ ներդրումներ կլինեն, ո՛չ սեր, ո՛չ հանդուրժողականություն։
Ատելության խոսքի մերժումը դառնում է ազգային անվտանգության խնդիր։
4.Կոմպետենտություն
Գործող իշխանությունների ամենախոցելի տեղերից մեկը կոմպետենտության դեֆիցիտն է։ Դա հեղափոխականների «գենետիկ» հիվանդություններից է, այսինքն՝ միայն հայաստանյան ֆենոմեն չէ։
Հայաստանի իշխանությունն առերևույթ լեգիտիմ է քվեի ուժով, բայց ոչ լեգիտիմ՝ որոշումների կայացման իր անկարողությամբ կամ որոշումների ցածր որակով։
Մեր երկիրը դեռ կանգուն է՝ ի հեճուկս «նավավարի» էքսցենտրիկ, հախուռն, անհավասարակշիռ քայլերի ու պետական ապարատին հայտարարված պատերազմի։
Հանրությանն այլընտրանք է պետք՝ նոր որակի լիդերությամբ ու կոմպետենտ թիմի տեսքով։
Միտումնավոր ձևով պարտադրվել է կեղծ երկընտրանք, ըստ որի՝ գործող իշխանության այլընտրանքը նախկին իշխանությունն է։ Սա շատ կեղծ բաժանում է, քանզի հների ու նորերի մեջ էլ կան լավ ու վատ սուբյեկտներ։ Հայաստանի համար այլընտրանքը պետք է լինի նոր որակի կառավարումը՝ ազգային նոր առաջնորդի և մերիտոկրատիայի՝ արժանավորների իշխանության միջոցով։
Հնին վերադարձ չի կարող լինել։ Դա հակաբնական ու հակաբանական է։ Ինչը, սակայն, չի նշանակում, որ վերադարձ թույլ չտալու համար պետք է հանդուրժել «նորերին»։ Պետական կառավարումը պահանջում է կոմպետենտ ու չկոռումպացված մարդկանց, ոչ թե հնի ու նորի պիտակավորում։
«Անգրագետ ենք ու անփորձ, բայց «զատո» թալանչի չենք» բանաձևը պողոսների համար է և ապագա չունի։ Համ էլ՝ շատ մեծ հարցականի տակ է հայտնվել այդ բանաձևի ««զատո» թալանչի չենք» մասը։
Հայաստանը պետք է դուրս բերել մեկ օրվա կյանք ունեցող կեղծ օրակարգերի ճիրաններից ու ստեղծել նոր որակի պետություն։
